Bardo to podobno jedno z tych miejsc przez, które się przejeżdża, ale rzadko zostaje na chwilę dłużej. A szkoda bo miasto to zwane jest nie bez powodów „Miastem Cudów”.
Do Bardo przyjechałam razem z wycieczką organizowaną przez Poznański PTTK. Nie było ono pierwszym punktem programu, ale z pewnością ciekawym. Wcześniej byliśmy w Srebrnej Górze a potem w Kłodzku.
Gdzie leży Bardo?
Spis treści
Bardo leży na terenie województwa Dolnośląskiego nad rzeką Nysą Kłodzką. Jeśli spojrzeć na mapę na mapę mieści się ono nieco nad Kłodzkiem. Teoretycznie górami można przejść z jednej miejscowości do drugiej, ale nie jest to w cale takie łatwe. Otaczające miasto Góry Bardzkie może nie są zbyt wysokie, ale teren jest dość nierówny, w efekcie jest to bardzo męczące i zajmuje to dużo czasu.
W 2023 roku Bardo znalazło się na liście plebiscytu Travelera „Cuda Polski 2023” jako Dolnego Śląska. Plebiscyt ten wyłonił najciekawsze miejsce z każdego województwa w Polsce.
Z czego słynie Bardo?
Bardo posiada wiele różnych atrakcji, myślę że każdy znajdzie tu coś dla siebie. Musi jedynie dobrze poszukać.
Spacery po Górach Bardzkich
Bardo leży nie tylko nad Rzeką Nysą Kłodzką, ale także w górach. Konkretnie w jednym z pasm Sudetów, bo to do nich zaliczamy właśnie Góry Bardzkie. Pasmo to nadaje się podobno bardzo dobrze do górskich wycieczek. Dodatkową atrakcją jest fakt, że graniczą one bezpośrednio z Kotliną Kłodzką.
Można nawet uznać, że po części „strzegą” one wejścia do Kotliny Kłodzkiej. Na terenie tych gór znaleźć można też dużo różnych i ciekawych szlaków turystycznych o różnym poziomie trudności. Spora część z nich związana jest z kultem Maryjnym.
Kamienny most nad Nysą Kłodzką
Dość charakterystycznym obiektem w Bardo jest gotycki kamienny most na Nysie Kłodzkiej pochodzący z XVI w., 1515 r.. Przynajmniej teoretycznie ponieważ w 1945 r. został on wysadzony w powietrze przez wycofujące się wojska Niemieckie. W latach 50 XX wieku został on jednak odbudowany z zachowaniem detali.
Rynek miejski
Rynek Miejski w Bardo jest raczej prosty w swojej formie. Z pewnością nie należy też do zbytnio bogatych, co widać chociaż by po okolicznej zabudowie. Nie mniej jednak jest tutaj całkiem czysto. Zadbano również o to by było gdzie odpocząć (są ławeczki i kosze na odpady). Mamy tutaj również plenerową ekspozycję z starymi zdjęciami i opisami miasta.
Bazylika Mniejsza Nawiedzenia NMP cudowną figurą
Swiątynia ta zalicza się do zabytków po cysterskich. Zbudowano ją w latach 1686–1704 podczas rządów opata Augustyna Nedecka autorem projektu był Michał Kleina.
Od XIII w. słynie ona z kultu Maryjnego. Jego centrum z kolei jest słynąca z cudów figura Matki Boskiej z Dzieciątkiem, tzw. Tronującej Madonny.
W 2008 roku Benedykt XVI nadał jej tytuł Bazyliki mniejszej.
Muzeum sztuki sakralnej w klasztorze redemptorystów
Mieści się ono zaraz obok kościoła Nawiedzenia NMP. Eksponaty można oglądać w kaplicy wotywnej gdzie bracia zgromadzili około 50 obrazów. Zostały one podarowane kościołowi przez wiernych od XVII do XIX w. Z kolei na parterze i piętrze budynku zobaczyć można np. obrazy, rzeźby, monstrancje, ornaty, liczne wyroby ze złota.
Źródełko Maryi – na wzgórzu Kalaria
Bardzka Góra znana też pod nazwą Kalwaria (593 m n.p.m.) jest jednym z wzniesień sąsiadujących z miastem. Wiele osób mówi, że jeśli przyjedzie się do Bardo to trzeba koniecznie na nią wejść (a przynajmniej dojść do kapliczki z źródełkiem). W miejscu gdzie obecnie stoi kapliczka w 1672 roku miał się wydarzyć cud. Woda ze źródełka miała uzdrowić wzrok młodego Czecha. By to upamiętnić zbudowano w 1893 roku kapliczkę.
Wiele osób wierzy, że odprawienie rytuału (kilkukrotne obejście kapliczki z wodą w ustach) pomoże im poprawić wzrok. W kilku miejscach czytałam, że woda z źródełka jest przyjemna w smaku. Jednak podstawie relacji osób, które ją piły podejrzewam że to nie do końca prawda (wody zdrojowe są jednak dość specyficzne). Co nie zmienia faktu, że woda jest zdatna do picia.
Droga do kapliczki nie jest zbyt długa, ale po nierównym terenie (co jest męczące i można odnieść wrażenie, że trwa wieki przynajmniej za pierwszym razem). Przy drodze płynie też strumień, który czasem wylewa na drogę.
Nazwa kalwaria nie wzięła się z niczego, po drodze mijamy bowiem ołtarze będące częścią drogi krzyżowej.
Klimatyczne kamienice
W starej części Barda jest zupełnie tak jak by zatrzymał się czas. Wiele budynków wygląda tutaj w dalszym ciągu tak jak w okresie średniowiecza (pojawiają się tu miejscami elementy z innych epok). Widać również, że część zabudowań jest bardzo ładnie odnowiona a inna już nie. Nie zmienia to faktu, że przejście przez miasto jego wąskimi uliczkami ma swój urok.
Spływ kajakowy, pontonowy
W Bardo organizowane są spływy kajakowe i pontonowe po Nysie Kłodzkiej. Sama w nich nie brałam udziału, ale z tego co czytałam i słyszałam uczestnicy spotykają się w okolicy kamiennego mostu. Następnie przewożeni są w górę rzeki gdzie zaczynają spływ. Na koniec są znów w Bardo.
Inne atrakcje
W mieście jest także wiele innych atrakcji takich jak:
- Szlak św. Wojciecha (który przechodzi przez miasto),
- Wzgórze Różańcowe,
- ruchoma szopka,
- zabytkowy dworzec kolejowy (to mi poleciła Koleżanka, która kiedyś sama była w Bardo)
Warto również pamiętać, że Bardo słynie z produkcji pierników. Tradycję Bardzkich Pierników datuje się na na 1464 r. Po 1945 roku tradycja ta wygasła, aż do 2014 r. została przywrócona. Osobiście zdecydowałam się na tradycyjne pierniki.
Historia Bardo
Bardo zostało założone jako gród obronny na terenie Gór Bardzkich już w X w. Pierwsze pisemne wzmianki o nim pochodzą z 1096 roku. Ich autorem jest kronikarz Kosmasa – w tedy miasto nazywało się Brido. Dokument z 1155 roku podaje zaś, że w tym miejscu mieściła się kasztelania. Stacjonować w niej mieli rycerze pochodzący z Polski. Istniejące już w okolicy miejscowości miały być zaś zamieszkałe przez Słowian. Teren ten był kilkukrotnie najeżdżany przez Czechów.
W 1322 r. nadano Bardo prawa miejskie.
W kolejnych wiekach miasto przechodziło z rąk do rąk. Zmiany były jednak nie tylko administracyjne, ale także w nazwie miejscowości np. były to: Barda (1155), Berdov (1189), Bardo (1203), Wartha (1234), Bardo (1260), Warda (1290), Wartha (1318).
Od 1742 do 1945 miasto leżało na terenie należącym do Prus (później do Niemiec). Po 1945 roku miasto znalazło się w granicach Państwa Polskiego. Ze względu ma małą ilość mieszkańców utraciło ono prawa miejskie. Odzyskało je jednak w 1969 roku.
Ze względu na swoje położenie miasto często znajdowało się na trasie różnych szlaków handlowych. Jednym z nich miał być chyba ten najsłynniejszy czyli Szlak Bursztynowy.
Dlaczego Bardo to miasto cudów?
Miasto nosi ten przydomek w związku z cudami jakie miały mieć miejsce w jego okolicy. Związane są one głównie z kultem Maryjnym. Najważniejszą rolę odgrywa jednak figurka znajdująca się obecnie w Bazylice Mniejszej Nawiedzenia NMP. Oczywiście oprócz niej mamy również źródełko, a kawałek dalej ślady strup, które podobno należą do Maryi.
Co oznacza krzyż na górze w Bardzie?
Biały krzyż umieszczony na urwisku nad Bardo upamiętnia wydarzenie, które miało miejsce 24 sierpnia 1598 r. Miało w tedy miejsce po długotrwających ulewnych deszczach osunięcie się sporej części zbocza góry. Opadające skały zatamowały bieg Nysy Kłodzkiej, w efekcie czego rzeka wystąpiła z koryta. Pojawiło się w tedy zagrożenie powodziowe.
W efekcie tych wydarzeń na wzgórzu powrastał naturalny taras widokowy oraz urwisko na, którym umieszczono krzyż.
źródła:
- https://www.facebook.com/Bardo.na.tropie.tajemnic.historii/photos/a.169787756411943/972496599474384/?type=3
- http://www.znaczki-turystyczne.pl/znaczkowe-miejsca-turystyczne/obryw-skalny-w-bardzie-c990
- https://www.niesamowitapolska.eu/wojewodztwa/dolnoslaskie/ziemia-klodzka/miasta/bardo-atrakcje-turystyczne
